i walked through fire and did not get burned

Σάββατο, Αυγούστου 17, 2013

Πονος

Σημερα ξαναηρθες. Ηρθες παλι κατα το βραδυ, οπως συνηθως. Ειχα ηρεμησει για λιγο καιρο απο την παρουσια σου αλλα σημερα δε μπορεσα να σε αποφυγω.  Δε μπορεσα ποτε να καταλαβω τι ζητας απο μενα. Ακομα και τωρα που με ταλανιζεις το μονο που σκεφτομαι ειναι τι εκανα και ηρθες παλι κοντα μου.
Βαζω λιγη μουσικη για να ξεχαστω ομως ματαια. Εισαι εκει, εισαι εδω, εισαι παντου. Οπου και να παω σε νιωθω κοντα μου, στο κεφαλι μου μεσα. Δυναμωνω την ενταση. Δυναμωνεις και εσυ τη δικη σου. Αδιεξοδο. Ισως αυτο να θες απο μενα. Απλα να κανεις αισθητη την παρουσια σου και να φυγεις σταδιακα, οπως ακριβως ηρθες.
Ισως. Μπορει. Ομως δεν ειμαι σιγουρος. Και δε μπορω να συνεχισω με αυτη την αβεβαιοτητα. Ειχε περασει πολυς καιρος αφου σε ειχα αντιμετωπισει μεσα μου, ολα πηγαιναν καλα, κι ομως ηρθες. Ισως να πρεπει να ξαναπαω σε ειδικους, οπως μου λενε, ομως εχω βαρεθει. Ολοι ειναι αχρηστοι. Κανενας δε καταφερε να με βοηθησει πραγματικα. Αθλιοι τσαρλατανοι που το μονο που προσεφεραν ηταν μια χρονικα μικρη οαση μεσα σε ενα φαινομενικα ατελειωτο μαρτυριο.

Γυρναω στο χθες. Οταν ημουν ακομα μικρος. Αρκετα μικρος ωστε να μην ακολουθω τις συμβουλες κανενος. ''Κανε αυτο'', ''κανε εκεινο''. Εκανα ο,τι ηθελα, οποτε το ηθελα και τωρα...

Συνηθειες τοσων χρονων απεδωσαν καρπους. Καρπους δηλητηριωδεις τοσο στην αισθηση, οσο και στη οψη. Ποσο θα ηθελα να γυρναγα το χρονο πισω. Ματαιο. Και το χρονο να γυρναγα πισω, παλι τα ιδια θα εκανα. Πρωτα βγαινει η ψυχη βλεπεις...

Ασ΄τα αυτα ομως τωρα. Αυτα ειναι ονειρα θερινης νυκτος και αποψε, αν και θερινη η νυχτα, η πραγματικοτητα μου χτυπαει ψυχαναγκαστικα την πορτα. Πρεπει να ανοιξω. Πρεπει να ανταποκριθω. Να μη λυγισω απο την παρουσια σου.

H ωρα πηγε 6 το πρωι. Θελω να φωναξω αλλα ολοι γυρω μου κοιμουνται. Θελω να μιλησω σε καποιον. Να ουρλιαξω.
   

      



   
ΓΑΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΠΟΝΟΔΟΝΤΟ! ΠΑΛΙ ΜΑΤΙ ΔΕ ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΑΠΟΨΕ!




Πέμπτη, Ιουνίου 13, 2013

Being back

Ενας χρονος και κατι. Μεγαλο hiatus. Λογικο μετα απο τετοιο opus. Φευ. Τι να σημαινει αραγε το φευ? Ποτε δε θα το μαθουμε.
Ως αλλος master g ΛΟΙΠΟΝ θα σας αφηγηθω μια παλια ιστορια μου. Μια ιστορια γεματη πονο, παθος και χυλοπιτα. Η ιστορια ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ. 

Ηταν θυμαμαι Ιουλιος, ο καυτοτερος των μηνων και εγω εβγαζα ακομα τριχες στα αρχιδια μου. Τωρα τις ξυριζω οποτε μπορειτε να καταλαβετε με απλες πραξεις για ποσο παλια μιλαμε. Σε εκεινο το μακρινο παρελθον λοιπον, τσαλαβουτουσα χαρουμενα στη θαλασσα ολημερις και καιγομουν στο pc ολονυκτις αν και δεν ειχα internet, πως το εκανα ενας θεος ξερει. Φιλοι πολλοι, καλοι οχι μιας και κανεις δε με καταλαβαινε. Μη με βλεπετε ετσι απλο, ειμαι αρκετα περιπλοκος. Ενας αγχωδης κυβος του Rubik αν θελετε. Κοπελα ομως πουθενα, ουτε με κυαλια. Οχι οτι δεν υπηρχαν γυρω μου, οχι βεβαια. Ναααα οι γυναικες αλλα τι να τις κανεις γυρω σου, πανω σου τις θες. 
Καθε μερα λοιπον εξω απο τις καφετεριες, μιας και ποτε δεν εμπαινα μεσα, μπας και γνωρισουμε και εμεις καμια καλη ωραια κοπελα απο τας Αθηνας. Με τα πολλα, εδεησε ο Κυριος και ΤΗ ΓΝΩΡΙΣΑ. Ηταν μια ντροπαλη κοπελιτσα στην ηλικια μου, μαντευω εβγαζε τριχες στο μουνακι της ακομα αν και νιωθω ελαφρως παιδερας λεγοντας το αυτο. Μικρη κοπελιτσα λοιπον, οχι τιποτα special αλλα ο μετριος ο μυλος ολα τα αλεθει. Ας την πουμε Ντινα για οικονομια χωρου. 

Η Ντινα λοιπον, ηταν απο την Αθηνα και ερχοταν στο χωριο μου για διακοπες το καλοκαιρι και το Πασχα. Τα Χριστουγεννα ισως μεταμορφωνοταν σε πασχαλιτσα και εκπληρωνε ευχες καρκινοπαθων παιδιων, δεν ξερω. Ειχε λιγες φιλες στο χωριο οποτε εγω τη βολευα παρα πολυ, αλλα δυστυχως τελικα δε τη βολεψα, but more on that later. Αφου τη γνωρισα με μια ηλιθια δικαιολογια του στυλ     '' γεια μηπως ομτσομνομνομομ?'' αρχισαμε να κανουμε παρεα. Πηγαιναμε μαζι καθε μερα για μπανιο και μου ελεγε για το πως ζει στην Αθηνα και ποσο βαρεμαρα ειναι η ζωη στο χωριο λες και εγω δε το ηξερα μωρη σνομπαρια γαμω το χριστο σου. Κι ομως, αυτη η σνομπαρια γαμω το χριστο της ειχε κατι θελκτικο πανω της. Ηταν τα ματια της τα γαλαζοπρασινα? Ηταν τα δαχτυλακια των ποδιων της που με καβλωναν καθε πρωι με τα σανδαλια της στο ποδηλατο? Δε θα το μαθουμε ποτε.




Τελικα ηταν τα δαχτυλα των ποδιων της.


Ο καιρος περναγε, ο Αυγουστος εστεκε βαρυς και συναμα λιγερος. Οπως και ο πουτσος μου για την Ντινα. Ηθελα να της κανω ο,τι εβλεπα στις τσοντες αλλα χωρις τα βρισιδια γιατι ενιωθα ασχημα οταν εβριζα κοριτσια. Ηθελα να της πω τοσα πολλα αλλα κολλαγα στο ''γεια τι κανεις?'' μιας και η ιδεα οτι δε θα την βλεπω μετα απο την πιθανοτατη χυλοπιτα μού μου γαμαγε το ειναι. Κι ομως απο την αλλη δεν αντεχα να τη βλεπω με το μαγιο της και να μη τη χουφτωνω συναινετικα. Λεω συναινετικα γιατι ειχα ουκ ολιγες χουφτωσει τα βυζια της ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ στη παραλια οταν τσαλαβουταγαμε στα νερα του Ευβοικου.
Δεν πηγαινε αλλο, θα επρεπε να βρω ενα τροπο να ανεβω στα ματια της μπας και με θεωρησει alpha male και δε με απορριψει σε ενδεχομενο πεσιμο, αν και δεν υπηρχε και δευτερος αντρας στη σχεση μας, τι σκεφτομουν δε μπορω να καταλαβω. Αποφασισα λοιπον να γινω ηρωας στα ματια της. Πως ομως? Να δειρω κανα καγκουρα για παρτη της? Δεν μπορουσα γιατι οι καγκουρες αγνοουσαν την υπαρξη της και με εδερναν και σχετικα ευκολα. Να την πνιξω και να την σωσω οπως πλατσουριζαμε? Θα με περνουσε για σχιζοφρενη. Ασε που ελλοχευε και ο κινδυνος οντως να μου πνιγει γιατι ποτε δεν ημουν πολυ καλος στο κολυμπι. Καθε ιδεα πεταγοταν στον καλαθο των αχρηστων με χολλυγουντιανο μονταζ ενω επινα CAOTONIC. 
ΩΣΠΟΥ ΝΑΙ! Ή μαλλον οχι. Αλλη μια ηλιθια ιδεα. :/ 

AXA! ΝΑΙ! ΕΛΑ ΡΕ ΠΑΙΧΤΟΥΡΑ! THATS IT! GOT IT! FINALLY! IDEA! CA CHING! BA DOOM! EUREKA! WOO HOO! YESS! 


But more on that later.












Παρασκευή, Ιουλίου 13, 2012

Savoir vivre

Μετά από αρκετή απουσία, αρκετά δικαιολογημένη, γεια.

Πάνε μερικά φεγγάρια που έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Από το τέλος του Ιουνίου, σταμάτησα το γυμναστήριο (χα! σας την έφερα γνωστοί και φίλοι). Δε μπορώ να πω ότι λυπάμαι γιατί ή αλήθεια είναι ότι σιχαίνομαι το γυμναστήριο και ο,τι μου προκαλεί ιδρώτα χωρίς να μου προκαλεί ευχαρίστηση μουμπλεμουμπλε. Και όχι αδικαιολόγητα. Δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ απολύτως λόγος να γυμνάζεσαι. Εκτός αν θες να γαμήσεις. Εκεί υπ - βασικά ούτε εκεί υπάρχει λόγος. Εν έτει 2012 δε μπορείς να λες ότι γυμνάζεσαι για να βρεις γκόμενα. Δεν είμαστε ούτε πρωτόγονοι να κυκλοφορούμε γυμνούλια, ούτε καγκούρια να κυκλοφορούμε με ρούχα 2 νουμερα μικρότερα. Και λέω ρούχα και όχι μόνο μπλούζα γιατί τώρα τελευταία παρατηρώ όλο και περισσότερους άντρες να φοράνε ασφυκτικά στενές φόρμες που προφανώς πνίγουν το πέος τους και το βλέπουμε να χαροπαλεύει μες στη μάπα μας. Αλλά δεν πειράζει. Αυτοί σκοτώνουν το σπέρμα τους και δε θα αναπαραχθούν. ΧΑΧΑ!


Αλλο 'γω. Εγώ πήγαινα επειδή είναι τσάμπα.

Επιστρέφοντας στο απεχθές θέμα του απεχθέστερου γυμναστηρίου, η εμπειρία μου εκεί μέσα μου έχει διδάξει μερικά πολύ βασικά πράγματα για το γυμναστηριακό savoir vivre τα οποία απόψε θα μοιραστώ μαζί σας.

Πρώτον, χέζεις πριν πας στο γυμναστήριο,  Όσο και να νυστάζεις, όσο και να βιάζεσαι (μαλάκα περίμενε στο μετρό, χέζω) σπρώξε μια αφράτη γιατί η αφράτη δεν ξεχνάει. Η αφράτη περιμένει. Και όταν σε θυμάται, συνήθως τρέχεις με διψήφιο αριθμό χιλιομέτρων στο διάδρομο ή έχεις μια βαριά μπάρα πάνω σου που δε μπορείς να σηκώσεις απότομα για να φύγεις γιατί έτσι θα σφιχτείς ακόμα με περισσότερο με αποτέλεσμα να θες να χέσεις ακόμα περισσότερο που οδηγεί αναπόφευκτα στην ανάγκη να σηκώσεις τη μπάρα πιο γρήγορα για να φύγεις οδηγώντας σε έτσι σε ένα φαινομενικά ατέρμονο αδιέξοδο. Οι νόμοι του ανθρωπίνου σώματος είναι τελικά ένα μεγάλο συμπαντικό αστείο.

Δεύτερον, ποτέ δεν κλάνεις. Μη φανταστείτε ότι το θεωρώ αγένεια, ή κάτι τέτοιο, Οχι. Συνήθως η κλανιά προέρχεται από τον αέρα που εισπνέεις όταν τρέχεις και πάει στο στομάχι. Οπότε δε μυρίζει καθόλου και είναι μικρή σε ποσότητα, και άρα, σε διάρκεια. Ή τουλάχιστον έτσι σε κάνουν να πιστεύεις, ντροπή στα ιατρικά βιβλία. Δεδομένης αυτής της νεοαποκτηθείσας γνώσης, σκέφτεσαι, ''αν προσπαθήσω λίγο, θα τη βγάλω σιγά, βαράνε και οι διάδρομοι συνέχεια σιγά μην ακούσουν τίποτα, ΜΟΥΑΧΑΧΑ!''. ΧΑ! (σε αντιδιαστολή με το προηγούμενο ΜΟΥΑΧΑΧΑ), η προσπάθεια ελέγχου της πορδής είναι μια σημαντική εγκεφαλική δεξιότητα και δυσπρόσιτη για τους κοινούς θνητούς. Οπότε αυτό που θεωρητικά θα ήταν μια ήσυχη ανακούφιση καταλήγει σε μια ηχητική παρωδία που είσαι σίγουρος ότι καλύφθηκε από τη βαβούρα του διαδρόμου και δε σε άκουσε η κοπέλ -ΩΠΑ ΓΙΑΤΊ ΦΕΎΓΕΙ ΡΕ Η ΚΟΠΕΛΑ?! Θα την πήραν τηλέφωνο και δεν θα το άκουσες λόγω του mp3 ναι ρε, τι άλλο? Κοίτα το πάτωμα όμως τώρα για κανά 10 λέπτο γιατί έχεις καιρό να το κάνεις.

Τρίτον, δεν υποτιμάς ποτέ τους νόμους της φυσικής. Η λέξη ισορροπία εκτός από ανατολίτικες παπάτζες που μόνο μερικοί ηλίθιοι σαν τους Ασιάτες θα πίστευαν, πολλές φορές είναι σημαντική για την όρθια στάση των πάγκων που βάζουν τα κιλά για τη μπάρα. Οπότε όταν η αναλογία αριστερής-δεξιάς πλευράς 90-35 kg καλό θα ήταν να μη διαταράσσεται με αφαιρετικές αλλαγές εκ δεξιών. Βέβαια, αυτά εμένα δε μου τα είχε πει κανείς για αυτό εγώ κάνω αυτό τον οδηγό, για να μαθαίνετε και να μην παθαινετε και όχι, δε μου έχει συμβεί ποτέ η παραπάνω ατυχία όσο κι αν χασκογελάτε τσογλανάκια εκεί πίσω, σας βλέπω.

Tέταρτον, ΔΕΣΕ ΤΑ ΚΟΡΔΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΡΙΝ ΠΑΣ ΓΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΑΛΛΙΩΣ YOU 'RE GONNA HAVE A BAD TIME.

Πέμπτον, ΑΝ ΔΕ ΔΕΣΕΙΣ ΤΑ ΚΟΡΔΟΝΙΑ ΣΟΥ ΜΗ ΠΑΡΕΙΣ ΚΑΙ 2 2ΚΙΛΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ROCKY ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΣΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΚΑΙ 2 ΞΕΦΤΥΛΙΚΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ.

Εκτον, ο σάκος του μποξ είναι για τους μποξέρ, όχι για σένα. Εννοώ εσένα αναγνώστη. Την επόμενη φορά που θα δεις σάκο του μποξ να κρέμεται στο γυμναστήριό σου μην κάνεις τίποτα. Κοίταξε τον. Σκέψου λίγο πόσο μοιάζει η ρουτίνα της ζωής σου με την επαναληπτική κίνησή του. Και μετά φύγε σιωπηλά. Μην δοκιμάσεις να ρίξεις μπουνιά γιατί το πιθανότερο είναι να σπάσεις τον καρπό σου και προς θεού, ΜΗ ΡΊΞΕΙΣ ΨΗΛΗ ΚΛΩΤΣΙΑ, ιδιαίτερα αν δεν είσαι ψηλός. Κινδυνεύεις με στραμπουληγμένο αστράγαλο (check), σπασμένο νύχι (check) και σκισμένο σορτσάκι (check).


Παραπάνω, προσπάθησα να κάνω κατανοητό γιατί θα πρέπει να αποφεύγουμε αυτό το ναό του διαβόλου. Είμαι σίγουρος πως πολλοί από σας που πάτε γυμναστήριο και σηκώνετε τριψήφιο αριθμό κιλών και χαίρεστε λες και είναι κανένα χρήσιμο skill θα πείτε: όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια.
Θα μπορούσα να σας πω ''και όποιος θέλει τα πολλά θα πάρει 2 παπάρια'' αλλά μετά θα πρέπει να αυτοκτονήσω τελετουργικά. Αυτή η counter-ατάκα είναι πιο παλιά και από κάτι που είναι πάρα πολύ παλιό και όποιος τη λέει ακόμα κρατάει πίσω την ανθρωπότητα σα σύνολο. Οπότε δε θα πω τίποτα. Θα σας κοιτάξω με το απαθές βλέμμα που με χαρακτήριζει και θα συνεχίσω τη ζωή μου. Πως νιώθετε καγκουράκια που δεν ασχολείται κανείς μαζί σας;

Αυτά από μένα τώρα, αι στην ευχή του Θεού.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 25, 2011

Just let go!

Εχεις ακουσει ποτε Prolyphic & Reanimator? Πιθανοτατα οχι αν και κακως αφου το cd τους The Ugly Truth ειναι κατα πολλους ο χιπχοπ δισκος της χρονιας 2008. Δε θα κατσω να στο προτεινω βεβαια, ουτε να γραψω review για αυτον. Τουλαχιστον οχι εδω περα. Απλα το θεωρησα σαν μια καλη εισαγωγη αφου το cd τους με εκανε να βαλω σε μια σειρα 2-3 σκεψεις που κανω εδω και καιρο. Το ολο mood του cd ειναι οπως εχει ειπωθει σωστα μια βολτα στη βροχη. Οχι απο τις ωραιες και ρομαντικες με την κοπελα σου κατω απ' την ομπρελα σου. Απο τις μαυρες βολτες με το νερο να μπαινει στα παπουτσια σου.

Και γιατι μια τοσο φαινομενικα σκατα βολτα να σε κανει να ακουσεις το cd ή να γραψω εγω αυτο εδω το αρθρο? Γιατι ετσι ειναι η ζωη σου. Και η ζωη μου. Δηλαδη σε τελικη αναλυση ετσι ειναι ο,τι χρωμα και υφη να της δωσεις. Δεν ειναι τοσο ασχημη οσο θα νομιζες αυτη η βολτα αλλα σιγουρα θα μπορουσε να ηταν και καλυτερη. Ομως δεν ειναι καιρος για ονειρα. Οχι αυτη τη συγκεκριμενη εποχη. Γενικα μιλαω. Τα ονειρα δεν εχουν θεση παντου. Μερικες φορες απλα πρεπει να δεχτεις οτι το νερο μπαινει στο ποδι σου και παγωνεις χωρις να πεις: ''Θα μπορουσε να ειναι και καλυτερα/χειροτερα''. Φυσικα δε μιλαω για εξαιρεσεις του τυπου ''φοραω μποτα δερματινη στη βροχη'' και ''κοιμαμαι στη βροχη κλαιγοντας''. Οι μεν ειναι πολυ σνομπ για να διαβαζουν ακομα blogs και οι δε δεν εχουν internet. Οποτε πιανω εσένα και μενα.

Τωρα που γραφω, το δωματιο ειναι στη μεση κατασταση που ειναι παντα. Ουτε με πολυ θορυβο ουτε και νεκροταφειο. Ουτε μαζεμενο, ουτε πουτανα.  Κατι στη μεση. Περνωντας μεγαλο μερος της μερας μου λοιπον εδω, συνειδητοποιω σιγα σιγα οτι ολη η ζωη μου/σου, δηλαδη μεχρι τωρα, για αυριο δεν παιρνω κι ορκο, ειναι πανω κατω μια ευθεια γραμμη. Οχι χρονικη ρε. Για σκαμπανεβασματα μιλαω. Γινονται και αυτα αλλα στην συντριπτικη τους πλειοψηφια ειναι προς τα κατω.

Η συνειδητοποιηση οτι η καθημερινη ρουτινα σου, με εξαιρεση κανα θανατο, καναν ερωτα με χιλια δεκανοικια και μπαλωματα, ειναι αυτη που ειναι, ειναι μεγαλο και ταυτοχρονα δυσκολο πραγμα. Δε δεχεσαι πολυ ευκολα το γεγονος οτι δεν εισαι τοσο ξεχωριστος οσο σου λενε ολα αυτα τα χρονια.  Οταν ομως δεχτεις οτι η ζωη σου ειναι μια απλη επαναληψη με λιγες διαφοροποιησεις and this is as real as it gets, περνας σε μια αλλη πνευματικη κατασταση. Οχι απαραιτητα ανωτερη ή οτιδηποτε τετοιο. Απλα το πρισμα μεσα απο το οποιο κοιτας τη ζωη αλλαζει. Οχι αμεσα, αλλα σιγα σιγα. Σχεδον ανεπαισθητα. 



Με καταλαβαινεις τι θελω να σου πω?

Πέμπτη, Αυγούστου 25, 2011

Ποδηλατικη διαδρομη

Εκεί που κανεις τη βόλτα σου αργα το βραδυ με το ποδηλατο, γαμιέται ο Διας και βγαινει η αλυσιδα από το μπροστα δισκο. Σου βγαινει η Παναγία να τη βαλεις ξανα στη θεση της γεμιζοντας τα χερια σου με γρασσο τη μοναδικη φορα που βγηκες βολτα με λευκα ρουχα και μετα συνειδητοποιεις οτι σου εχει βγει η αλυσιδα ΚΑΙ απο το σασμάν ΚΑΙ απο την κασσετα οποτε απλα καβαλας το ποδηλατο και ''παιζεις'' με τις ταχυτητες μπας και μπει στη θεση της.

Ομως η θεα Τυχη ειναι πολυ πουτανα. Βασικα ειναι καριολα γιατι αμα ηταν πουτανα θα καθοταν και σε 'σενα. 2-3 φορές γρηγορο ανεβοκατεβασμα των ταχυτητων et voila! Κοκκαλωνει βιαια ο πισω τροχος και βλεπεις το σασμάν να εχει σφηνωθει αναμεσα στις ακτινες του τροχου και το ποδηλατο να σερνεται.

Βριζεις θεους και δαιμονες, το πετας στη μεση του δρομου απο τα νευρα σου μεχρι να θυμηθεις οτι εισαι στον παλιο κομβο Χαλκιδας-Αθηνας και αυτα τα πραγματα δε γινονται και αν γινονται δεν ΠΡΕΠΕΙ να γινονται, οποτε το πετας στο χαντακι μπραβομαλακαειναιπουδενπρεπεινασηκωνειςκιλααποτομα.

Απομενουν 5 χλμ διαδρομης με το σασμάν να κρεμεται σπασμενο απο την αλυσιδα και εσυ να σκεφτεσαι οτι:
α)πρεπει να μαθεις να ελεγχεις τα νευρα σου
β)πρεπει να μαθεις να επισκευαζεις το ποδηλατο μονος σου
γ)πρεπει να κουβαλας τουλαχιστον 0.50€ μαζι σου εστω για ενα μπουκαλακι νερο
δ)ΓΑΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΠΟΥ ΤΟ ΓΛΥΣΤΡΑΓΕ! ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑ ΒΡΗΚΕ!?


Υ.Γ: Οποτε μπορεσω, θα ανεβασω φωτογραφια με το διαλυμενο σασμάν.




                                                                       Update:


Κυριακή, Ιουνίου 19, 2011

Καύλα

Μπαλκονάκι, sprite, εξεταστική, ησυχία, απογευματάκι, ηλιοβασίλεμα.

Καύλα


Y.Γ: Ζω μωρέ, ηρέμησε.

Πέμπτη, Μαρτίου 03, 2011

R.I.P.


Eύχομαι ο καριόλης που σε φαρμάκωσε να ψοφήσει. Και το εννοώ.
R.I.P. αγορίνα μου.

P.S: Να προσέχεις τον Προκόπη αν τον δεις πουθενά.