Just let go!

Εχεις ακουσει ποτε Prolyphic & Reanimator? Πιθανοτατα οχι αν και κακως αφου το cd τους The Ugly Truth ειναι κατα πολλους ο χιπχοπ δισκος της χρονιας 2008. Δε θα κατσω να στο προτεινω βεβαια, ουτε να γραψω review για αυτον. Τουλαχιστον οχι εδω περα. Απλα το θεωρησα σαν μια καλη εισαγωγη αφου το cd τους με εκανε να βαλω σε μια σειρα 2-3 σκεψεις που κανω εδω και καιρο. Το ολο mood του cd ειναι οπως εχει ειπωθει σωστα μια βολτα στη βροχη. Οχι απο τις ωραιες και ρομαντικες με την κοπελα σου κατω απ' την ομπρελα σου. Απο τις μαυρες βολτες με το νερο να μπαινει στα παπουτσια σου.

Και γιατι μια τοσο φαινομενικα σκατα βολτα να σε κανει να ακουσεις το cd ή να γραψω εγω αυτο εδω το αρθρο? Γιατι ετσι ειναι η ζωη σου. Και η ζωη μου. Δηλαδη σε τελικη αναλυση ετσι ειναι ο,τι χρωμα και υφη να της δωσεις. Δεν ειναι τοσο ασχημη οσο θα νομιζες αυτη η βολτα αλλα σιγουρα θα μπορουσε να ηταν και καλυτερη. Ομως δεν ειναι καιρος για ονειρα. Οχι αυτη τη συγκεκριμενη εποχη. Γενικα μιλαω. Τα ονειρα δεν εχουν θεση παντου. Μερικες φορες απλα πρεπει να δεχτεις οτι το νερο μπαινει στο ποδι σου και παγωνεις χωρις να πεις: ''Θα μπορουσε να ειναι και καλυτερα/χειροτερα''. Φυσικα δε μιλαω για εξαιρεσεις του τυπου ''φοραω μποτα δερματινη στη βροχη'' και ''κοιμαμαι στη βροχη κλαιγοντας''. Οι μεν ειναι πολυ σνομπ για να διαβαζουν ακομα blogs και οι δε δεν εχουν internet. Οποτε πιανω εσένα και μενα.

Τωρα που γραφω, το δωματιο ειναι στη μεση κατασταση που ειναι παντα. Ουτε με πολυ θορυβο ουτε και νεκροταφειο. Ουτε μαζεμενο, ουτε πουτανα.  Κατι στη μεση. Περνωντας μεγαλο μερος της μερας μου λοιπον εδω, συνειδητοποιω σιγα σιγα οτι ολη η ζωη μου/σου, δηλαδη μεχρι τωρα, για αυριο δεν παιρνω κι ορκο, ειναι πανω κατω μια ευθεια γραμμη. Οχι χρονικη ρε. Για σκαμπανεβασματα μιλαω. Γινονται και αυτα αλλα στην συντριπτικη τους πλειοψηφια ειναι προς τα κατω.

Η συνειδητοποιηση οτι η καθημερινη ρουτινα σου, με εξαιρεση κανα θανατο, καναν ερωτα με χιλια δεκανοικια και μπαλωματα, ειναι αυτη που ειναι, ειναι μεγαλο και ταυτοχρονα δυσκολο πραγμα. Δε δεχεσαι πολυ ευκολα το γεγονος οτι δεν εισαι τοσο ξεχωριστος οσο σου λενε ολα αυτα τα χρονια.  Οταν ομως δεχτεις οτι η ζωη σου ειναι μια απλη επαναληψη με λιγες διαφοροποιησεις and this is as real as it gets, περνας σε μια αλλη πνευματικη κατασταση. Οχι απαραιτητα ανωτερη ή οτιδηποτε τετοιο. Απλα το πρισμα μεσα απο το οποιο κοιτας τη ζωη αλλαζει. Οχι αμεσα, αλλα σιγα σιγα. Σχεδον ανεπαισθητα. 



Με καταλαβαινεις τι θελω να σου πω?

Ποδηλατικη διαδρομη

Εκεί που κανεις τη βόλτα σου αργα το βραδυ με το ποδηλατο, γαμιέται ο Διας και βγαινει η αλυσιδα από το μπροστα δισκο. Σου βγαινει η Παναγία να τη βαλεις ξανα στη θεση της γεμιζοντας τα χερια σου με γρασσο τη μοναδικη φορα που βγηκες βολτα με λευκα ρουχα και μετα συνειδητοποιεις οτι σου εχει βγει η αλυσιδα ΚΑΙ απο το σασμάν ΚΑΙ απο την κασσετα οποτε απλα καβαλας το ποδηλατο και ''παιζεις'' με τις ταχυτητες μπας και μπει στη θεση της.

Ομως η θεα Τυχη ειναι πολυ πουτανα. Βασικα ειναι καριολα γιατι αμα ηταν πουτανα θα καθοταν και σε 'σενα. 2-3 φορές γρηγορο ανεβοκατεβασμα των ταχυτητων et voila! Κοκκαλωνει βιαια ο πισω τροχος και βλεπεις το σασμάν να εχει σφηνωθει αναμεσα στις ακτινες του τροχου και το ποδηλατο να σερνεται.

Βριζεις θεους και δαιμονες, το πετας στη μεση του δρομου απο τα νευρα σου μεχρι να θυμηθεις οτι εισαι στον παλιο κομβο Χαλκιδας-Αθηνας και αυτα τα πραγματα δε γινονται και αν γινονται δεν ΠΡΕΠΕΙ να γινονται, οποτε το πετας στο χαντακι μπραβομαλακαειναιπουδενπρεπεινασηκωνειςκιλααποτομα.

Απομενουν 5 χλμ διαδρομης με το σασμάν να κρεμεται σπασμενο απο την αλυσιδα και εσυ να σκεφτεσαι οτι:

α)πρεπει να μαθεις να ελεγχεις τα νευρα σου

β)πρεπει να μαθεις να επισκευαζεις το ποδηλατο μονος σου

γ)πρεπει να κουβαλας τουλαχιστον 0.50€ μαζι σου εστω για ενα μπουκαλακι νερο

δ)ΓΑΜΩ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΝΙ ΠΟΥ ΤΟ ΓΛΥΣΤΡΑΓΕ! ΤΕΤΟΙΑ ΩΡΑ ΒΡΗΚΕ!?

Υ.Γ: Οποτε μπορεσω, θα ανεβασω φωτογραφια με το διαλυμενο σασμάν.




                                                                       Update:

Καύλα

Μπαλκονάκι, sprite, εξεταστική, ησυχία, απογευματάκι, ηλιοβασίλεμα.

Καύλα


Y.Γ: Ζω μωρέ, ηρέμησε.

R.I.P.

Eύχομαι ο καριόλης που σε φαρμάκωσε να ψοφήσει. Και το εννοώ.
R.I.P. αγορίνα μου.

P.S: Να προσέχεις τον Προκόπη αν τον δεις πουθενά.