Καθώς τούτο είναι το πρώτο μου blog και η πρώτη μου δημοσίευση θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον wolfheart του πρώην www.nomoretrends.blogspot.com για την έμπνευση που μου έδωσε με τα λεγόμενά του περί πολιτικής, κοινωνικής και μουσικής κριτκής.
Ορμώμενος λοιπόν απο τα παραπάνω θα ήθελα να εκθέσω τους προβληματισμούς μου(τι μαλακίες γράφω? Λες και γράφω για τις Πανελλήνιες!)
Επαναδιατυπώνοντας λοιπόν, θα ήθελα με αυτή μου την ανάρτηση να καυτηριάσω, να βρίσω, να κράξω και γενικά να κατηγορήσω όλα τα media (Ραδιόφωνο, T.V, Τύπο) για την μαζική παραγωγή σαβούρας που μας έχει πρήξει τα αρχίδια τόσο καιρό! Πιστεύω οτι αντιπροσωπεύω ένα μικρό μέρος του πληθυσμού οταν λέω οτι εχουμε μπουχτίσει με τα τραγούδια του τύπου: Αγάπησέ με, Σε λατρεύω, Είσαι το μωρό μου και τα τοιαύτα. Ελεος ρε πούστη μου! Ποιος νοήμων άνθρωπος γουστάρει να ακούει καθημερινώς και αδιαλλείπτως τραγούδια για την αγάπη και τον έρωτα καθώς και ό,τι αυτά συνεπάγονται (χωρισμός, κέρατο, επανασύνδεση κ.α.)
Και όταν πας να ορθώσεις το ανάστημά σου και να υπερασπιστείς το είδος της μουσικής που σου αρέσει σε βρίζουν και από πανω λέγοντας σε κάφρο, μαλάκα και άλλα τέτοια (προσωπική εμπειρία).
Αυτά τα ολίγα για τώρα, με την υπόσχεση και την προειδοποίηση σε όσους γουστάρουν ή αντιτίθενται στα παραπάνω αντίστοιχα να συνεχίσω να διαμαρτύρομαι για όσα με/μας εκνευρίζουν.
