Being back

Ενας χρονος και κατι. Μεγαλο hiatus. Λογικο μετα απο τετοιο opus. Φευ. Τι να σημαινει αραγε το φευ? Ποτε δε θα το μαθουμε.

Ως αλλος master g ΛΟΙΠΟΝ θα σας αφηγηθω μια παλια ιστορια μου. Μια ιστορια γεματη πονο, παθος και χυλοπιτα. Η ιστορια ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ. 

Ηταν θυμαμαι Ιουλιος, ο καυτοτερος των μηνων και εγω εβγαζα ακομα τριχες στα αρχιδια μου. Τωρα τις ξυριζω οποτε μπορειτε να καταλαβετε με απλες πραξεις για ποσο παλια μιλαμε. Σε εκεινο το μακρινο παρελθον λοιπον, τσαλαβουτουσα χαρουμενα στη θαλασσα ολημερις και καιγομουν στο pc ολονυκτις αν και δεν ειχα internet, πως το εκανα ενας θεος ξερει. Φιλοι πολλοι, καλοι οχι μιας και κανεις δε με καταλαβαινε. Μη με βλεπετε ετσι απλο, ειμαι αρκετα περιπλοκος. Ενας αγχωδης κυβος του Rubik αν θελετε. Κοπελα ομως πουθενα, ουτε με κυαλια. Οχι οτι δεν υπηρχαν γυρω μου, οχι βεβαια. Ναααα οι γυναικες αλλα τι να τις κανεις γυρω σου, πανω σου τις θες. 

Καθε μερα λοιπον εξω απο τις καφετεριες, μιας και ποτε δεν εμπαινα μεσα, μπας και γνωρισουμε και εμεις καμια καλη ωραια κοπελα απο τας Αθηνας. Με τα πολλα, εδεησε ο Κυριος και ΤΗ ΓΝΩΡΙΣΑ. Ηταν μια ντροπαλη κοπελιτσα στην ηλικια μου, μαντευω εβγαζε τριχες στο μουνακι της ακομα αν και νιωθω ελαφρως παιδερας λεγοντας το αυτο. Μικρη κοπελιτσα λοιπον, οχι τιποτα special αλλα ο μετριος ο μυλος ολα τα αλεθει. Ας την πουμε Ντινα για οικονομια χωρου. 

Η Ντινα λοιπον, ηταν απο την Αθηνα και ερχοταν στο χωριο μου για διακοπες το καλοκαιρι και το Πασχα. Τα Χριστουγεννα ισως μεταμορφωνοταν σε πασχαλιτσα και εκπληρωνε ευχες καρκινοπαθων παιδιων, δεν ξερω. Ειχε λιγες φιλες στο χωριο οποτε εγω τη βολευα παρα πολυ, αλλα δυστυχως τελικα δε τη βολεψα, but more on that later. Αφου τη γνωρισα με μια ηλιθια δικαιολογια του στυλ     '' γεια μηπως ομτσομνομνομομ?'' αρχισαμε να κανουμε παρεα. Πηγαιναμε μαζι καθε μερα για μπανιο και μου ελεγε για το πως ζει στην Αθηνα και ποσο βαρεμαρα ειναι η ζωη στο χωριο λες και εγω δε το ηξερα μωρη σνομπαρια γαμω το χριστο σου. Κι ομως, αυτη η σνομπαρια γαμω το χριστο της ειχε κατι θελκτικο πανω της. Ηταν τα ματια της τα γαλαζοπρασινα? Ηταν τα δαχτυλακια των ποδιων της που με καβλωναν καθε πρωι με τα σανδαλια της στο ποδηλατο? Δε θα το μαθουμε ποτε.

Τελικα ηταν τα δαχτυλα των ποδιων της.

Ο καιρος περναγε, ο Αυγουστος εστεκε βαρυς και συναμα λιγερος. Οπως και ο πουτσος μου για την Ντινα. Ηθελα να της κανω ο,τι εβλεπα στις τσοντες αλλα χωρις τα βρισιδια γιατι ενιωθα ασχημα οταν εβριζα κοριτσια. Ηθελα να της πω τοσα πολλα αλλα κολλαγα στο ''γεια τι κανεις?'' μιας και η ιδεα οτι δε θα την βλεπω μετα απο την πιθανοτατη χυλοπιτα μού μου γαμαγε το ειναι. Κι ομως απο την αλλη δεν αντεχα να τη βλεπω με το μαγιο της και να μη τη χουφτωνω συναινετικα. Λεω συναινετικα γιατι ειχα ουκ ολιγες χουφτωσει τα βυζια της ΚΑΤΑΛΑΘΟΣ στη παραλια οταν τσαλαβουταγαμε στα νερα του Ευβοικου.
Δεν πηγαινε αλλο, θα επρεπε να βρω ενα τροπο να ανεβω στα ματια της μπας και με θεωρησει alpha male και δε με απορριψει σε ενδεχομενο πεσιμο, αν και δεν υπηρχε και δευτερος αντρας στη σχεση μας, τι σκεφτομουν δε μπορω να καταλαβω. Αποφασισα λοιπον να γινω ηρωας στα ματια της. Πως ομως? Να δειρω κανα καγκουρα για παρτη της? Δεν μπορουσα γιατι οι καγκουρες αγνοουσαν την υπαρξη της και με εδερναν και σχετικα ευκολα. Να την πνιξω και να την σωσω οπως πλατσουριζαμε? Θα με περνουσε για σχιζοφρενη. Ασε που ελλοχευε και ο κινδυνος οντως να μου πνιγει γιατι ποτε δεν ημουν πολυ καλος στο κολυμπι. Καθε ιδεα πεταγοταν στον καλαθο των αχρηστων με χολλυγουντιανο μονταζ ενω επινα CAOTONIC. 

ΩΣΠΟΥ ΝΑΙ! Ή μαλλον οχι. Αλλη μια ηλιθια ιδεα. :/ 

AXA! ΝΑΙ! ΕΛΑ ΡΕ ΠΑΙΧΤΟΥΡΑ! THATS IT! GOT IT! FINALLY! IDEA! CA CHING! BA DOOM! EUREKA! WOO HOO! YESS! 

But more on that later.