Εχεις ακουσει ποτε Prolyphic & Reanimator? Πιθανοτατα οχι αν και κακως αφου το cd τους The Ugly Truth ειναι κατα πολλους ο χιπχοπ δισκος της χρονιας 2008. Δε θα κατσω να στο προτεινω βεβαια, ουτε να γραψω review για αυτον. Τουλαχιστον οχι εδω περα. Απλα το θεωρησα σαν μια καλη εισαγωγη αφου το cd τους με εκανε να βαλω σε μια σειρα 2-3 σκεψεις που κανω εδω και καιρο. Το ολο mood του cd ειναι οπως εχει ειπωθει σωστα μια βολτα στη βροχη. Οχι απο τις ωραιες και ρομαντικες με την κοπελα σου κατω απ' την ομπρελα σου. Απο τις μαυρες βολτες με το νερο να μπαινει στα παπουτσια σου.
Και γιατι μια τοσο φαινομενικα σκατα βολτα να σε κανει να ακουσεις το cd ή να γραψω εγω αυτο εδω το αρθρο? Γιατι ετσι ειναι η ζωη σου. Και η ζωη μου. Δηλαδη σε τελικη αναλυση ετσι ειναι ο,τι χρωμα και υφη να της δωσεις. Δεν ειναι τοσο ασχημη οσο θα νομιζες αυτη η βολτα αλλα σιγουρα θα μπορουσε να ηταν και καλυτερη. Ομως δεν ειναι καιρος για ονειρα. Οχι αυτη τη συγκεκριμενη εποχη. Γενικα μιλαω. Τα ονειρα δεν εχουν θεση παντου. Μερικες φορες απλα πρεπει να δεχτεις οτι το νερο μπαινει στο ποδι σου και παγωνεις χωρις να πεις: ''Θα μπορουσε να ειναι και καλυτερα/χειροτερα''. Φυσικα δε μιλαω για εξαιρεσεις του τυπου ''φοραω μποτα δερματινη στη βροχη'' και ''κοιμαμαι στη βροχη κλαιγοντας''. Οι μεν ειναι πολυ σνομπ για να διαβαζουν ακομα blogs και οι δε δεν εχουν internet. Οποτε πιανω εσένα και μενα.
Τωρα που γραφω, το δωματιο ειναι στη μεση κατασταση που ειναι παντα. Ουτε με πολυ θορυβο ουτε και νεκροταφειο. Ουτε μαζεμενο, ουτε πουτανα. Κατι στη μεση. Περνωντας μεγαλο μερος της μερας μου λοιπον εδω, συνειδητοποιω σιγα σιγα οτι ολη η ζωη μου/σου, δηλαδη μεχρι τωρα, για αυριο δεν παιρνω κι ορκο, ειναι πανω κατω μια ευθεια γραμμη. Οχι χρονικη ρε. Για σκαμπανεβασματα μιλαω. Γινονται και αυτα αλλα στην συντριπτικη τους πλειοψηφια ειναι προς τα κατω.
Η συνειδητοποιηση οτι η καθημερινη ρουτινα σου, με εξαιρεση κανα θανατο, καναν ερωτα με χιλια δεκανοικια και μπαλωματα, ειναι αυτη που ειναι, ειναι μεγαλο και ταυτοχρονα δυσκολο πραγμα. Δε δεχεσαι πολυ ευκολα το γεγονος οτι δεν εισαι τοσο ξεχωριστος οσο σου λενε ολα αυτα τα χρονια. Οταν ομως δεχτεις οτι η ζωη σου ειναι μια απλη επαναληψη με λιγες διαφοροποιησεις and this is as real as it gets, περνας σε μια αλλη πνευματικη κατασταση. Οχι απαραιτητα ανωτερη ή οτιδηποτε τετοιο. Απλα το πρισμα μεσα απο το οποιο κοιτας τη ζωη αλλαζει. Οχι αμεσα, αλλα σιγα σιγα. Σχεδον ανεπαισθητα.
Με καταλαβαινεις τι θελω να σου πω?
Και γιατι μια τοσο φαινομενικα σκατα βολτα να σε κανει να ακουσεις το cd ή να γραψω εγω αυτο εδω το αρθρο? Γιατι ετσι ειναι η ζωη σου. Και η ζωη μου. Δηλαδη σε τελικη αναλυση ετσι ειναι ο,τι χρωμα και υφη να της δωσεις. Δεν ειναι τοσο ασχημη οσο θα νομιζες αυτη η βολτα αλλα σιγουρα θα μπορουσε να ηταν και καλυτερη. Ομως δεν ειναι καιρος για ονειρα. Οχι αυτη τη συγκεκριμενη εποχη. Γενικα μιλαω. Τα ονειρα δεν εχουν θεση παντου. Μερικες φορες απλα πρεπει να δεχτεις οτι το νερο μπαινει στο ποδι σου και παγωνεις χωρις να πεις: ''Θα μπορουσε να ειναι και καλυτερα/χειροτερα''. Φυσικα δε μιλαω για εξαιρεσεις του τυπου ''φοραω μποτα δερματινη στη βροχη'' και ''κοιμαμαι στη βροχη κλαιγοντας''. Οι μεν ειναι πολυ σνομπ για να διαβαζουν ακομα blogs και οι δε δεν εχουν internet. Οποτε πιανω εσένα και μενα.
Τωρα που γραφω, το δωματιο ειναι στη μεση κατασταση που ειναι παντα. Ουτε με πολυ θορυβο ουτε και νεκροταφειο. Ουτε μαζεμενο, ουτε πουτανα. Κατι στη μεση. Περνωντας μεγαλο μερος της μερας μου λοιπον εδω, συνειδητοποιω σιγα σιγα οτι ολη η ζωη μου/σου, δηλαδη μεχρι τωρα, για αυριο δεν παιρνω κι ορκο, ειναι πανω κατω μια ευθεια γραμμη. Οχι χρονικη ρε. Για σκαμπανεβασματα μιλαω. Γινονται και αυτα αλλα στην συντριπτικη τους πλειοψηφια ειναι προς τα κατω.
Η συνειδητοποιηση οτι η καθημερινη ρουτινα σου, με εξαιρεση κανα θανατο, καναν ερωτα με χιλια δεκανοικια και μπαλωματα, ειναι αυτη που ειναι, ειναι μεγαλο και ταυτοχρονα δυσκολο πραγμα. Δε δεχεσαι πολυ ευκολα το γεγονος οτι δεν εισαι τοσο ξεχωριστος οσο σου λενε ολα αυτα τα χρονια. Οταν ομως δεχτεις οτι η ζωη σου ειναι μια απλη επαναληψη με λιγες διαφοροποιησεις and this is as real as it gets, περνας σε μια αλλη πνευματικη κατασταση. Οχι απαραιτητα ανωτερη ή οτιδηποτε τετοιο. Απλα το πρισμα μεσα απο το οποιο κοιτας τη ζωη αλλαζει. Οχι αμεσα, αλλα σιγα σιγα. Σχεδον ανεπαισθητα.
Με καταλαβαινεις τι θελω να σου πω?
3 replies:
Legetai growing up kai sou afairei th 8elhsh kai th dunamh na prospa8eis na kaneis otidhpote sou katevei. Not yet man! exoume xrono akoma.. save it for later
Εγώ να το αφήσω για μετά αλλά πολλές φορές δεν σε ρωτάει. Σου σφηνώνεται στο μυαλό και δε λέει να φύγει. :/
Δεν λεγεται growing up λεγεται giving up. Η ρουτινα οπως λες ή η καθημερινοτητα ειναι δικο σου αποτελεσμα και της ζωης που επιλεγεις να κανεις. Δεχεσαι παθητικα ή ενεργεις! Καθαρισε το δωματιο σου και κανε χωρο για καινουργια πραγματα ή καντο μπουρδελο και πετα μεσα οτι βρεις μπροστα σου ή στην τελικη κανε αυτο που λανθασμενα συνειδητοποιησες κατσε σε μια καρεκλα να αναρωτιεσαι τι λειπει
Δημοσίευση σχολίου
Λοιπόν πες μας την ηλιθιότητα σου, αυτή τη μαλακία σου τι θες να μας πεις!