Σκεψεις

Μία και καμία που λένε και οι φαντάροι! Εφτασε η ώρα της κρίσης! Εχε γεια καημένε κόσμε! Ωχ Παναγία μου! Αυτές τις μαλακίες ακούω κάθε μέρα, όλο και περισσότερο όσο πλησιάζουν οι Πανελλήνιες. Και επιτέλους έφτασαν! Η αλήθεια είναι ότι χαίρομαι που θα τελειώσουν αυτές οι γαμωεξετάσεις! Πλάκα- πλάκα, καιρός να αλλάξω και το profile μου γιατί τώρα διαβάσω δεν διαβάσω, ό,τι έγινε έγινε.

Αλλάζοντας θέμα για να ξεχαστώ, θέλω να πω ότι δεν την παλεύω άλλο. Το μυαλό μου αρχίζει και λειτουργεί με περίεργα ωράρια. Πότε αράζει μέσα στην αδράνειά και πότε λειτουργεί με διπλή ταχύτητα. Δεν είμαι εγώ αυτός. Μάλλον φταίει το ότι όσα μου άρεσαν και πίστευα αρχίζουν να καταρρέουν ένα-ένα. Μουσική, Γνώση, Ποίηση. Ολα αποδεικνύονται διαφορετικά απ' ό,τι τα ήξερα. 

Μπορεί να φταίει βέβαια και το ότι μάλλον δεν θα περάσω και εκτός του ότι βαριέμαι απελπιστικά πολύ να ακούω τους γονείς μου να λένε: ''Στα λέγαμε εμείς'' και άλλα τέτοια, είμαι σίγουρος ότι θα πέσω σε μία μίνι κατάθλιψη. Εχουν και αυτοί τα δίκια τους αλλά και για μένα αυτή η χρονιά δεν ήταν η καλύτερη. Εβαλα internet, επέστρεψε ο αδερφός μου απο το φανταριλίκι και όλο κάνουμε μαλακίες, με τον κολλητό μου ξανάρχισα τις φιλοσοφικές αναζητήσεις και όλο είμαι σε σκέψεις. Το αποτελείωμά είναι όμως ο έρωτάς μου. Δεν περίμενα να το πω αυτό όμως τελικά αποδεικνύεται ότι ο έρωτας κάνει κακό στην Τρίτη Λυκείου. Ειδικά όταν ο έρωτας δεν έχει ανταπόκριση είναι... άσ' τα να πάνε... Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενώ σχεδοόν όλες οι κοπέλες όταν τους μιλάς με γλυκά λόγια λιώνουν και απαντούν με παρόμοιο τρόπο, εγώ κόλλησα με αυτή που της κάνω ερωτική εξομολόγηση και μου λέει : ''Οκ... τι αλλα?''.

Τι να πω εγώ μετά?

Πως μπορώ να κάνω μάθημα μετά από μια τέτοια συζήτηση?

Γι' αυτό λέω ότι ο έρωτας κάνει κακό στη Τρίτη Λυκείου. Βασικά, μιλάω για τον έρωτα και όχι για μια απλή σχέση η οποία σε βοηθάει κιόλας κατά την άποψή μου να εκτονώνεις το άγχος σου. Από την άλλη δεν μπορείς να πεις σε κάποιον: ''Μην φας κόλλημα με κάποιον γιατί δίνεις Πανελλήνιες'' κ.α. γιατί απλά αυτά τα πράγματα δεν ελέγχονται.

Τέλος πάντων, επειδή αύριο γράφω έκθεση και πρέπει να ρίξω μια τελευταία ματιά στη θεωρία (σχεδιαγράμματα, τρόποι ανάπτυξης παραγράφου, ξέρετε τι εννοώ εσείς οι μαθητές) σταματάω κάπου εδώ.

Κλείνοντας, παραθέτω ενα ποίημα που έγραψα χθες για αυτήν:

Κοχυλι 'ναι το χερι της
μαργαριταρι κρυβει
της μοναξιας την γιατρεια
της μοναξιας τη ληθη
Στο κοιταγμα της παγωμα
στο αγγιγμα της ριγος
μα εγω ο ταπεινος
της ειμαι πολυ λιγος
Τα δαχτυλα της ακριβα τα
ματια της μονακριβα
το ταπεινο μου προσωπο
απο μπροστα της αχ και να κρυβα
Η σκεψη της γλυκια,
γλυκια μα και πικρη
γλυκια για τα ματακια της
τα δυο της τα ματακια
πικρη για την αποσταση
αυτη που μας χωριζει.