Κρυβω το προσωπο μου πισω απο χερια αλλων,
το στομα μου ειναι ισα-ισα τοσο ανοιχτo, ωστε να μπορει
καποιος να ριξει ενα νομισμα- να χορεψω, να τραγουδησω
ή να φτυσω ληγμενα fortune cookies;
Σε ολα τα ακουρδιστα οργανα παιζω τέλεια.
Αν μπορεις να αγορασεις την ατομικοτητα, εισαι απλα
ενα μερος της μαζας. Θες να μαθεις πώς ειναι το καρμα σου; Δεν εχω ιδεα,
διοτι η αιωνιοτητα απεχει μονο ενα σκελετο.
Τί να πω, δεν μπορω πραγματικα να προσφερω σε κατι,
αλλα ουτε και μπορω να χειροτερεψω τιποτα,
περπαταω ακομα, ψαχνοντας μια οικεια γωνια,
με στεγνα χειλη και την προχθεσινη βροχη μεσα στα παπουτσια.
Ηθελα ενα καθαρο κεφαλι, ομως αντιθετως τα εχω παιξει.
Να κυβερνησω θελω μονο σε μια πολη-φαντασμα, οτιδηποτε αλλο
θα ηταν ατιμο,
και εσυ θελεις απλα να δειχνεις ομορφος, να γινεις αποδεκτος απο τους αλλους,
να παραμεινεις στη μνημη τους, αλλα δυστυχως το ηλεκτρικο ρευμα δεν ειναι αρκετο
για την προσωπικη σου διαφημιστικη φωτεινη πινακιδα.
Ποιός αριθμος ειμαι στην στατιστικη σου;
Ποιός θα ημουνα στο πρωτοσελιδο του τυπου;
Τί θα σκεφτομουνα στην ηλίθια σου γιορτη;
Ποσες πετρες χωρανε στην παλαμη μου- αν καταφερω να την ανοιξω;
Δεν ειμαι κανενας αγωνιστης, ουτε προκειται να γινω,
μα οταν οι σωσιες σου με πλησιαζουν πολυ, ξεχναω τυχων προσωπικες απωλειες.
Σε καθε καρναβαλι ασφυκτιω στη μεταφιεση μου, και πεθαινω καθε
τρια δευτερολεπτα ή λεπτα.
Γυρναω τις κυριακες μια βολτα στο ποταμι, εσυ γυρνας ολη τη βδομαδα
γυρω απ' τον αξονα σου, σπαμε ο,τι εχει φτερα, ο,τι ειναι σημαντικο
καταληγει στα σκουπιδια, το μονο που μας μενει, ειναι η ασφαλτος και
χιλια χαμενα μπαλακια του γκολφ.
Δεν εχω καμια ορεξη για παμε για παρτυ,
δεν εχω καμια ορεξη γιατι ο κοσμος ειναι χάλια,
δεν εχω καμια ορεξη για τα κολλημενα, ψευτοδιανοουμενιστικα σου σκατα,
νοημοσυνη διχως συναισθηματα ειναι μονο ενας υπολογιστης,
γραφω τις δηλωσεις μου σε ενα κομματι κωλοχαρτο και υστερα τραβαω το καζανακι,
η φυσικοτητα σου ταιριαζει περισσοτερο στις λαμπες νεον του δωματιου σου
και για αυτο η χαλαρη σου συμπεριφορα μου σπαει τ' αρχιδια.
Δεν ξερω αν πρεπει να σηκωσω ψηλα τη γροθια μου ή και τα δυο μου χερια με
ανοιχτες παλαμες, δε χρειαζομαι πλεον δασκαλους, ειμαι ηδη γαμημενος,
στα 60 μου χρονια θα νευριαζω επιδη ολοι θα περνανε με κοκκινο φαναρι, αλλα προς το
παρoν ειμαι 27, τσακωνομαι με πλουσιοπαιδα, για το ποια θα επρεπε να ηταν η αποστολη του
χιπχοπ, εχω πολυ λιγες απαντησεις και ακομα λιγοτερες ερωτησεις και ακουμπαω τα παντα
με χειμωνιατικα γαντια, για να κραταω τα παντα σε αποσταση.
