Τελος

Ενα ξερο γεια.

... ...

Αμηχανια...

Περιμενα μια απαντηση, οπως αλλωστε παντα μαζι σου.

Οχι ομως αυτη.

Χιλιοι προλογοι μεχρι να βρεις τον καταλληλο.

Μια φραση.

Χιλιες συγγνωμες μαζι με την ελπιδα να τα λεμε και μετα αυτο που εγινε σημερα.

Τι να πουμε? Δεν εχει μεινει τιποτα να πουμε.

Σε ολη τη διαδρομη σε κοιταζα, για να μην σε ξεχασω. Ποτε μου. Το σωμα σου, τα μαλλια σου, το προσωπο σου, ολα...

Οι δρομοι μας χωρισανε χωρις ουτε μια ματια.

Ενα καληνυχτα και ενα συγγνωμη απο σενα
ενα πνιχτο καληνυχτα απο μενα.

Ετσι. Απλα. Αδιαφορα. Τουλαχιστον για σενα.

Το μετανοιωνω που δεν σε κοιταζα οταν απομακρυνομουν. Ετσι θα με θυμοσουν οσο πιο πολυ γινεται.

Τελος παντων, ο,τι εγινε εγινε και δεν ξεγινεται.
Δυστυχως...

Το μονο που μου εχει απομεινει ειναι καποιες φωτογραφιες σου που με κανουν να βουρκωνω.
Δεν ξερω τι θα τις κανω.

Δεν θελω να σε ξεχασω ποτε.

Τοσα ονειρα δεν αξιζει να φυγουν ετσι.

Ομως οσο πιο πολυ σε βλεπω στις φωτογραφιες τοσο περισσοτερο μου λειπεις.

Δικοπο μαχαιρι.



Φευγω, παω να κλαψω κι αλλο...


Καληνυχτα για παντα μικρη μου..